سفارش تبلیغ
صبا ویژن

نصیحت پدری

گفت پدر ای پسر، آبروی خود مبر 

 آنچه که کِشتی به یَد، دسته نما و ببر[1]

هیچ کسی بهر تو، کار نشاید کند

 کار کن و پول خود، هر چه توانی بخر

هیچ درختی نشد، قطع بدست تُهی

 آنچه ببرّد تنش، داس بود یا تبر

گوش بکن این سخن، وانچه نگفتم بگو 

تجربه و درک خوش، هر دو بود در سفر

یاد تو باشد پسر، در تب و تاب سفر 

از بد و بد پیشگان، جمله نمائی حذر

زندگیت بر فقیر، بندگیت بر خبیر[2] 

أسوه أخلاق تو، باد بر ایشان نظر

آینه در دست تو، می نشود منکسر[3] 

زانکه تو عیب خودت، زان طلبی و خطر[4]

دوست نداری پسر، پر بزنی با دو پر 

درس بخوان و ادب، گیر تو بال و بپر

یا تو مخوان درس و شو، نوکر هر کور و کر

 یا بشو عالِم به دین، عالَم دیگر بخر

فاش بگویم ترا، زانکه عزیزی مرا 

دور شو از منحرف، میوه قلب پدر

ما چو پدر مادران، غصه و غم می خوریم

دوست ندارد کسی، کم شودَت موی سر

هاشم و غم خوردنش، بهر تو باشد پسر 

سعی نما در عمل، اُسوه شوی و قمر[5]

10/10/89

هاشم مالکی



[1]   - آنچه با دست خود کاشته ای ...

[2]   - اولیاء الله (خوبان)

[3]   - شکسته نمی شود

[4]   - بزرگی و زیبائی

[5]   - درخشنده و مشهور




تاریخ : شنبه 89/10/11 | 7:14 عصر | نویسنده : پوریا | نظر

تمرین عشق بازی

     ای یاوران هشیار، باید شدن خبر دار                ما جمع عاشقان و، رو سوی دیدن یار

     اکنون فرا رسیده، هنگامه ی اجابت                  بر آن دعای دائم، هنگام آن شب تار

   اندر قنوت و سجده، یا بعد هر نمازی                   ذکر همیشگی مان، رزق زیارت یار

  یا از دعای مادر، در وقت دست گیری                   یا باب پیر ما و، آن نازنین بیمار

  شکرانه ی عنایت، باید نموده جبران                  یاد رفیقان کنی، در پیش روی دلدار

  در زیر قبّه ی عشق، یا در کنار عاشق               تمرین عشق بازی، با دیده های غمبار

  هر کس شنیده هستی، عازم سوی کربلا          گفتست یاد من کن، اندر جوار دلدار

  بهجت شیرین سخن، گفت بر آن یار خود            یاد من زار کن، در حرم  عشق یار

  خوش بر سعادت تو، دانی کجا روانی؟                هشتاد حج و عمره، یا اجرهای بسیار

 گویند کربلا را، آن دشت پر بلا را                         عرش خداوند حیِّ، جای تجلّی شمار

 دل تو اگر عاشقی، سوی منا کن سفر                مقتل ابن علی، قبله گه هر نزار

فارغ ازین ماجرا، هر که درین حلقه شد                عشق پاپی در او، تاب و تب ماندگار

 هاشم و جنت کجا، روی محبت کجا                   مهر حسین و علی، لطف خداوندگار

                                                     هاشم مالکی

                                             10/4/89 در راه کربلا سروده شد

                                                    تکمیل 16/7/89




تاریخ : شنبه 89/7/17 | 12:35 صبح | نویسنده : پوریا | نظر

مولای من

ای گل زیبای من، عشق تو سودای من

عشق تو سودای من، ای گل زیبای من

ای مَی صهبای من، مست تو لبهای من

مست تو لبهای من، ای مَی صهبای من

ای همه آوای من، رای تو آرای من

رای تو آرای من، ای همه آوای من

ای دُر دریای من، عبد تو مولای من

عبد تو مولای من، ای دُر دریای من

ای شهِ دنیای من، ملک تو سُکنای من

ملک تو سُکنای من، ای شهِ دنیای من

ای مهِ شبهای من، راه تو املای من

راه تو املای من، ای مهِ شبهای من

ای دل رسوای من، وای تو شد وای من

وای تو شد وای من، ای دل رسوای من

 

 79/8/20نیمه شعبان

(هاشم مالکی)




تاریخ : شنبه 89/6/27 | 2:26 عصر | نویسنده : پوریا | نظر

نجوای مادرانه

         دختر ای زیبا گل و ریحانه ام                    ای پسر، وی نعمتِ کاشانه ام

         ای تو از الطاف آن ربّ جلیل و                    رحمتی از جانبش بر خانه ام

         سالها از شوق دیدارت گل من                  موج می زد از شعف، دلخانه ام

         یاد تو ناید زمان کودکی را                       می شدی غوغا درون خانه ام

         تا سخنگو گشتی و شیرین سخن             زنده می شد گلشن ویرانه ام

         جای تو می شد کجا ای جان من               یا در آغوش پدر یا شانه ام

         الغرض اکنون که گشتی مردِ مرد               شو عصای دستم ای دُردانه ام

          هرگزت از یاد حق غافل مشو                   دست خود بگذاری اندر شانه ام

          مَی مَخر هرگز ز یارانِ شقی                   گاهِ مَی خواهی بیا میخانه ام

         کن دعا هاشم شود آخَر بخَیر                   ای گل مینای در گلخانه ام

 

هاشم مالکی[1]




[1] - این شعر را در حسینیه خیارجیهای مقیم کرج در تاریخ 29/3/89 سرودم و در شب میلاد حضرت علی(ع)  در قم اصلاح و تکمیل نمودم 4/4/89




تاریخ : جمعه 89/4/4 | 11:15 عصر | نویسنده : پوریا | نظر

حرم حضرت عباس 

فی مدح مولانا العباس(ع)

در رثای مولایمان عباس(ع)

یا ابو فاضل، إن انت ابنُ أب                        لیس خوفٌ عندَ مَولاکَ وَ رَبّ

ای ابوفاضل، اگر تو پسر پدرت علی هستی(که هستی)، ترسی نزد مولایت حسین و پروردگارت نیست

أنتَ ذُو فَضلٍ، کَریمٍ، ذُو نَسَب                      کانَ حَقٌّ، أنتَ أربابُ الاَدَب

تو دارای فضل و بزرگواری، و نَسب خانوادگی هستی، حق این است که تو ارباب ادبی

صارَتِ الماءُ لَدَیکَ مُنفَعِل                عَودُکَ الماءَ عَلَی الماءِ فَعِل

آب فرات نزد تو شرمنده شد، برگرداندن تو آب را روی آب، عجب کاری بود؟

کُنتَ أنتَ مُعتمَدّاً لِلنِّساء                   للِحُسینِ وَ الحَسن، و المُرتَضی

تو تکیه گاه زنان بودی، برای حسین و حسن و علی مرتضی هم

لیسَ مُمکِن، لِلعدُّوِ حَربُک                لکِنِ الأَعداء بِقصدٍ ضَربُک

برای دشمن امکان نبرد با تو نیست، لکن قصد دارند به تو ضربه وارد کنند

أنا مَع إخوَتیَ العَونُ فَلا                   نَذهَبُ حَولَ مَدینَه، لا حُسَینٌ بَعدَها

من با برادرانم یاریگر حسینیم، پس به مدینه بر نمی گردیم، (مدینه ای که) حسین بعدش نباشد

قُل لَهُم ألموتُ لی کانَت مَثَل                       حُلوُهُ أحلَی حَلاوَه، کالعَسَل

به آنها بگو مرگ برای من مثل است، شیرینیش بیشتر از شیرینی عسل است

فَاقطَعوا أیدِیَّ فی حُبَّ الحُسیَن                     لا سَبیلَ لِلوفاءِ مِثلُ عَین

(ای دشمن) دستانم را قطع کنید در راه محبت حسین، راهی برای اثبات وفاداری مثل دادن چشم نیست

إنّما أعطَیتُ أعضائی وَ لَه                حِینَما کانَ أبی قَد قَبّلَه

من اعضای بدنم را به او دادم، از زمانی که پدرم آنها را بوسید

کُنتُ عَبداً لِلحُسینِ عِندَ ذا                وَ العَبیدُ لا یُعاصِی رَبَّها

من از آن موقع غلام حسین بودم، و بندگان نافرمانی اربابشان نمی کنند

شَجعَتی کانَت لِقومی الکِلاب                        وَ أبی أشجَعُ أنصارِ الشّبَاب

شجاعت من بخاطر قوم (مادرم) بنی کلاب است، و پدرم که شجاعترین جوانان انصار پیامبر بود

رُقعةُ الهاشمِ إبنُ الحسنِ                 عبدُ العبّاس، عظیمُ المِحَنِ

این ورق پاره ی هاشم پسر حسن است، غلامِ عباس، که محنت بزرگی دارد.

تمّ إنشائه فی 27 جمادی الاول1431 بعد العود من الکربلا

تکمیل شعر در تاریخ 22/2/1389 در بازگشت از کربلا

هاشم مالکی




تاریخ : چهارشنبه 89/2/22 | 1:8 عصر | نویسنده : پوریا | نظر

یار شیرین [1]

یا رب این نو گل خندان که سپردی به منش           

خود نگهدار ز اشرار رقیب و مِحنش

گر چه از کوی وفا گشت به صد مرحله دور

گو بیارد به درون دل ما از یمنش

گر به سرمنزل سلمی رسی ای باد صبا

به عنایت برسانی تو سلامت ز منش

به ادب نافه گشائی کن ازآن زلف سیاه

که مبادا برود بوی خوش از آن خُتنش

گو دلم حق وفا با خط و خالت دارد

بی وفائی بود آنگه که ندانی وطنش

در مقامی که بیاد لب او می نوشند

مَی بنوش و مکن افسرده دل خویشتنش

عِرض و مال از در میخانه نشاید اندوخت

هر که در میکده شد جام جهانی شِکنش

هر که ترسد ز ملال اَنده عشقش نه حلال

قُرب و نزدیکی یار و قد سرو و سَمنش

شعر حافظ همه بیت الغزل معرفت است

وه چه دور است که هاشم برسد بر سخنش

تکمیل در دبیرستان شبانه روزی شهید بهشتی آوج

18/11/1388

اثر: هاشم مالکی



[1] - مصرع اول از حافظ(غزل 281) و مصرع دوم از اینجانب است- بنام غزل تضمینی




تاریخ : جمعه 88/11/23 | 5:23 عصر | نویسنده : پوریا | نظر

نوای ناله

چندی است صدای لاله را می شنوم[1]                        آوای غم از پیاله[2] را می شنوم

از بس که درون سینه ام اندوه است                          آواز ضعیف واله[3] را می شنوم

گویند که ای دوست چرا محزونی                            گویم که حزین ناله را می شنوم

زان روز که خلقت به منش نوبت شد                            افغان نیِ مُچاله[4] را می شنوم

از تنگی دل سوی خدا باید شُد                                 کاندَرز هزار ساله را می شنوم

گفتند که ای دوست مخور غم، خوش باش                 گفتم غم صد مقاله[5] را می شنوم

نا خورده می و مست اَلَستیم همه                              از دور صدای ناله را می شنوم

خوش باش که در بزم طربناک دلم                          من نغمه وا اِزاله[6] را می شنوم

افسردگیم ز فعل و کردار من است                           نجوای هَزار کاله[7] را می شنوم

روزی که مرا سوی جَنانم ببرند                                    آنگاه نَزار ضاله[8] را می شنوم

   آنگه که شدم مطمئن از عاقبتم                                 پر گشتن گل ز ژاله[9] را می شنوم

                                    یا رب مکن از لطف پریشان هاشم[10]                          زیرا که نوای ناله را می شنوم

 

سوم و چهار آبان هشتاد و هشت

قم مقدسه




[1] - گاهی انسان در درون خدا نداهائی می شنود که ممکن از خبر از تحول درونی باشد

[2] - جام می و خون دل هر یک به کسی دادند/ در دایره قسمت اوضاع چنین باشد(حافظ)

[3] - پریشان و افسرده(سرگردان)

[4] - کنایه از کسی که سخت تحت فشار است؛ یا کسی که در حال فشار قبر ناله می کند

[5] - کنایه از نامه اعمال و سرنوشت انسان است

[6] - از بین رفتن و نابودی غم و غصه ها

[7] - صدای بلبل در زمین کوچک، یا باغ کوچک

[8] - ندای نا امیدانه گمراهان و پریشان حالان

[9] - شبنم اشک ، کنایه از طرب و خوشحالی

[10] - همان مدیر وبلاگ بوی سیب دیگر: www.purya.parsiblog.ir




تاریخ : چهارشنبه 88/8/6 | 3:35 عصر | نویسنده : پوریا | نظر

  • حمزه
  • حقه
  • کارت شارژ همراه اول